Chao!
Blijf op de hoogte en volg Silvie
26 Juni 2014 | Chili, Santiago de Chile
Langerekte zandvlakten met rotsachtige heuvels. Ik heb nog nooit een woestijn gezien of gevoeld en ik heb gelijk ee droogste van de wereld te pakken: atacama. Moet ook gelijk toegeven dat ik een woestijn maar saai vind. Maar je moet het een keer gezien hebben. In arica heeft een peruaanse legerleider zich van een rots afgestort. Ik denk dat ze stiekem best trots zijn daarop. Er is al eeuwenlang een strijd tussen Peru en Chili. De Peruanen en Bolivianen hebben ooit de oorlog verklaard aan Chili en zijn binnengevallen. Chilenen hebben toen heftig teruggevochten en hebben Peru veroverd tot Lima. Hoe ze dat dan weer kwijt zijn geraakt, weet ik niet precies. Na dat verlies heeft die kerel zich van de rots geworpen. Maar Peruanen zeggen dat hij tijdens het gevecht gestorven is. Nu hebben jullie een beetje een idee hoe het zit hier. In de avond zijn we in de eerste, bijna perfecte bus gestapt van mijn reis: lekkere stoelen, voldoende ruimte om mijn benen te strekken, een kussentje en een dekentje. Waarom dan bijna, vraag je je vast af. Omdat de bus stuk was en we na 30 terugkeerden om van bus te wisselen. Een kleinere bus dus. Na ja, achteraf ook prima maar het had zo mooi kunnen zijn. Al snel val ik al in slaap tijdens een film met Sylvester Stallone; hij is nooit mn favoriet geweest en bovendien was het spaans nagesynchroniseerd. Rond 11 wordt ik gewekt door Fernando.. .of ik wat wil eten. Na de maaltijd gaan we door met de rit. Om 1 uur wordt ik weer Gewekt. Deze keer moeten we allen door een bagagecontrole, of zoiets. Dus allemaal de bus weer uit, tassen uit het ruim, op een band, lateb controleren en weer terug. Mijn charango was verdacht dus die moest uit de tas. Er worden charango's verkocht die gemaakt zijn van amarillo's, en dat mag niet. Maar die heb ik natuurlijk niet want dat is zielig. Je kunt je voorstellen dat mijn humeur tegen die tijd redelijk tot nulpunt gedaald was en dat ik blij was om de warme bus weer in te gaan om te slapen.
De volgende ochtend stopten we bij een halte van de busmaatschappij om wat te eten en te drinken. Omdat ik te traag was en op zoek naar mijn sjaal, was ik te laat met uitstappen en ben ik, alleen, in de bus naar het tankstation gereden en heb ik alles gemist. Wel nog even een miniconcert gegeven voor de lege stoelen. Ze lieten het niet merken, maar ze waren er erg blij mee. Bij terugkomst had Fernando ananassap voor me gehaald en zijn we verder gegaan. Het gebied wat volgt na de woestijn is nog steeds woestijnachtig maar met meer rotsachtige bergen, maar dan ook echt rotsachtig. het lijkt soms wel 1 grote verzameling van rotsblokken. heb inmiddels zo veel verschillende soorten rotsen/bergen/heuvels gezien dat ik nieuwsgierig ben naar NOG meer rotsen en bergen. Om een kleine impressie te geven. Links van me zie ik zand em zandbergen, rotsen en rotsblokken tot zover mijn blik reikt. Rechts van me is het tot 200 meter ook zand en daarachter ligt de oceaan, tot aan de horizon. De grens van Peru/Chili ziet er wat serieuzer uit dan die van Peru/Bolivia. Omdat in paspoort staat: 18 juni Bolivia, 19 juni Peru en 20 juni Chili was ik verdacht en moesten onze tassen door de scanner. Gelukkig hebben ze de kilo's marihuana niet gevonden en mochten we het land uit. ;). De vriendelijke Chileense meneer vroeg aan me: do you like soccer Silvie, met een grijns op zijn gezicht. Hehe, of course! Monday is the big match! May the best one win! And of course that's us....and he thought the same :).
De weg naar Santiago was lang, totaal hebben we 29 uur in de bus gezeten, met wat pauzes natuurlijk. We kwamen rond middernacht aan en zijn niet veel later naar bed gegaan. De volgende dagen hebben we vooral van elkaar genoten. Het is fijn dat je na zo'n lange busreis aankomt, maar ik was ook verdrietig omdat ik weet dat Santiago de eindbestemming van mijn reis is. Zes weken vol fantastisch avontuur zitten er bijna op. Ik wou dat ik er nog heel wat weken aan kon plakken. Maar helaas houdt het voorlopig op. Ik weet niet of ik het hier verteld heb, maar Fernando is zijn baan in Nederland kwijt. Hij komt dus voorlopig niet naar Nederland wat alles nog erger maakt dan dat het al is. Ik moet hem dus achterlaten terwijl ik hem zo graag bij me heb. We hebben een supertijd gehad samen en hopelijk duurt het niet te lang voordat we elkaar weer zien. En anders mogen jullie Robert inschakelen ;) (grapje!!). Dit is ook het laatste stukje wat ik zal schrijven hier op dit blog.
Zaterdag ben ik weer in Nederland waar de temperatuur gelukkig wat beter is dan hier :). Bedankt voor jullie lieve berichtjes en tot snel!! Dikke kus van ons
De volgende ochtend stopten we bij een halte van de busmaatschappij om wat te eten en te drinken. Omdat ik te traag was en op zoek naar mijn sjaal, was ik te laat met uitstappen en ben ik, alleen, in de bus naar het tankstation gereden en heb ik alles gemist. Wel nog even een miniconcert gegeven voor de lege stoelen. Ze lieten het niet merken, maar ze waren er erg blij mee. Bij terugkomst had Fernando ananassap voor me gehaald en zijn we verder gegaan. Het gebied wat volgt na de woestijn is nog steeds woestijnachtig maar met meer rotsachtige bergen, maar dan ook echt rotsachtig. het lijkt soms wel 1 grote verzameling van rotsblokken. heb inmiddels zo veel verschillende soorten rotsen/bergen/heuvels gezien dat ik nieuwsgierig ben naar NOG meer rotsen en bergen. Om een kleine impressie te geven. Links van me zie ik zand em zandbergen, rotsen en rotsblokken tot zover mijn blik reikt. Rechts van me is het tot 200 meter ook zand en daarachter ligt de oceaan, tot aan de horizon. De grens van Peru/Chili ziet er wat serieuzer uit dan die van Peru/Bolivia. Omdat in paspoort staat: 18 juni Bolivia, 19 juni Peru en 20 juni Chili was ik verdacht en moesten onze tassen door de scanner. Gelukkig hebben ze de kilo's marihuana niet gevonden en mochten we het land uit. ;). De vriendelijke Chileense meneer vroeg aan me: do you like soccer Silvie, met een grijns op zijn gezicht. Hehe, of course! Monday is the big match! May the best one win! And of course that's us....and he thought the same :).
De weg naar Santiago was lang, totaal hebben we 29 uur in de bus gezeten, met wat pauzes natuurlijk. We kwamen rond middernacht aan en zijn niet veel later naar bed gegaan. De volgende dagen hebben we vooral van elkaar genoten. Het is fijn dat je na zo'n lange busreis aankomt, maar ik was ook verdrietig omdat ik weet dat Santiago de eindbestemming van mijn reis is. Zes weken vol fantastisch avontuur zitten er bijna op. Ik wou dat ik er nog heel wat weken aan kon plakken. Maar helaas houdt het voorlopig op. Ik weet niet of ik het hier verteld heb, maar Fernando is zijn baan in Nederland kwijt. Hij komt dus voorlopig niet naar Nederland wat alles nog erger maakt dan dat het al is. Ik moet hem dus achterlaten terwijl ik hem zo graag bij me heb. We hebben een supertijd gehad samen en hopelijk duurt het niet te lang voordat we elkaar weer zien. En anders mogen jullie Robert inschakelen ;) (grapje!!). Dit is ook het laatste stukje wat ik zal schrijven hier op dit blog.
Zaterdag ben ik weer in Nederland waar de temperatuur gelukkig wat beter is dan hier :). Bedankt voor jullie lieve berichtjes en tot snel!! Dikke kus van ons
-
26 Juni 2014 - 22:22
Monique Luijben:
Wat fijn dat je zo genoten hebt van je trip. Bedankt voor je mooie verhalen. Ik heb er van genoten. En alvast een goede reis naar het kikkerlandje zonder woestijnen en rotsen. -
27 Juni 2014 - 13:47
Anne-Marie En Bert:
Silvie,bedankt voor je mooie verhalen ,ik zie je vast wel een keer in dreumel en dan krijgen we de foto's wel te zien met al het moois daar.
de groeten aan Fernando,en jij een goede reis terug.
groetjes van onsxxx -
27 Juni 2014 - 15:25
Dien:
Fantastische verhalen Silvie, straks lekker bijkomen als je weer thuis bent. En hoop voor jou en Fernando dat jullie snel weer samen zijn. Xx
-
28 Juni 2014 - 10:41
Linda:
Hey silvie,
Wat gaat de tijd toch snel zeg!! zo zitten we gezellig op het dak teras, met gitaarspel en zang, te genieten van het Peruaanse leven :) en zo kom je al weer naar huis!! en zeker, het weer hier is echt prima vertoeven!!! geen kou!! wat heb je nog veel gedaan en mee gemaakt!! super leuk om allemaal te lezen :)... Hele goede terug vlucht.. sterkte ook met afscheid daar! succes om weer een beetje te wennen in Nederland!!
Veel liefs Linda -
29 Juni 2014 - 21:05
Henny Van Grinsven:
Hoi Sylvie,
Wat heb je ontzettend veel beleefd in die 6 weken. Heel vervelend dat Fernando achter blijft; hopelijk niet voor lang.
Sterkte met het omschakelen hier in Nederland.
groetjes, Henny
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
